Standardy kulturowe

Według Thomasa standardy kulturowe są głównymi cechami kultury. Funkcjonują one jako system orientacji percepcji, myślenia i działania. Są to oczekiwania dotyczące zachowania, które są podzielane przez większość członków danej kultury. Standardy kulturowe służą ludziom danej kultury jako orientacja dla ich własnego zachowania, ale także dla zachowania innych. Działają jako punkty odniesienia, mierniki, systemy referencyjne i cechy orientacyjne, za pomocą których można mierzyć i klasyfikować zachowanie.

Rutyna

Standardy kulturowe, po socjalizacji, zazwyczaj nie są już świadomie postrzegane przez członków grupy kulturowej. Są one zrutynizowane i stają się widoczne tylko w sytuacjach nakładających się na standardy kulturowe innych grup kulturowych.

Do klasyfikacji można przyjąć różne kategorie. Kategorie te można opisać jako normalne, typowe, nadal akceptowalne lub do odrzucenia. Jasny podział na kategorie jest możliwy, ponieważ standardy kulturowe składają się z normy centralnej i zakresu tolerancji. Centralna norma wskazuje idealną wartość zachowania, którą podziela większość członków grupy kulturowej. Z drugiej strony zakres tolerancji stanowi odchylenie od normy centralnej, które jest nadal akceptowalne. Odchylenie wynika z silnie heterogenicznych poglądów, które mogą również dominować w grupie kulturowej. Oprócz ogólnych wartości, standardy kulturowe mogą również obejmować jasne zasady postępowania.

Schemat

W zależności od grupy kulturowej, standardy kulturowe są również postrzegane jako mające różny stopień mocy wiążącej. Oznacza to również, że standardy nie mogą być postrzegane jako powszechnie obowiązujące. W żadnym momencie nie stanowią one planu właściwego zachowania w obcej przestrzeni kulturowej. Co więcej, standardy kulturowe są dynamiczne, tj. podlegają zmianom. Jest to zjawisko tak zwanej zmiany kulturowej.

Niemniej jednak standardy kulturowe są wykorzystywane w praktyce przede wszystkim jako przygotowanie do pobytu za granicą. Uwzględniane są różnice w standardach kulturowych. Szczególnie zgodność postrzegania siebie i postrzegania przez innych jest ważna w odniesieniu do pobytu za granicą i może pomóc odnaleźć się w nowym środowisku kulturowym.

Postrzeganie innych

Standardy kulturowe są określane w dwóch etapach. Najpierw przeprowadzane są wywiady z członkami danej grupy kulturowej. Członkowie grupy kulturowej wypowiadają się na temat własnej kultury. W drugim kroku oświadczenia te są porównywane z oświadczeniami dotyczącymi kultury członków innej grupy kulturowej. Z wywiadów wyłania się obraz wypowiedzi osób z grupy kulturowej i spoza niej, których standardy kulturowe mają zostać określone. Nie tylko własne postrzeganie jest zawarte w standardach kulturowych, ale także postrzeganie zewnętrzne. Dodaje to ważny wymiar do standardów kulturowych.

Tendencje

Idea standardów kulturowych jest postrzegana dość krytycznie. W końcu standaryzacja zakłada granice. Krytycy twierdzą, że kultura nie ma ustalonych granic. Oznacza to, że wymierne, wiarygodne wyniki można osiągnąć tylko w ograniczonym zakresie. Z tego punktu widzenia standardy kulturowe mogą być postrzegane jedynie jako tendencje, ale nie jako stałe wartości.

Literatura

Gaitanides, Stefan: Dynamischer Kulturbegriff und Kulturstandards. In the context of intercultural overlap situations in the country of immigration. http://www.fb4.fh- frankfurt.de/whoiswho/gaitanides/Einf_Kulturbegriff_standards_3.pdf [21.08.2018].

Krewer, Bernd/Jäger, Georg (1990): Tożsamość kulturowa i subiektywne przetwarzanie wydarzeń historycznych. W: Belscher, W./ Grubitzsch, S./ Lescynski, C./ Müller-Doohm, S. (red.): Do kogo należy ojczyzna. Opladen: Leske & Budrich.

Reisch, Bernhard: Kultura i standardy kulturowe. Wkład w Impulse Day

„Kompetencje w zarządzaniu międzykulturowym“. http://www.ifim.de/reports/kultur_kulturstandards.pdf [21.08.2018].

Thomas, Alexander (2009): Kultura i standardy kulturowe. W: Thomas, Alexander/ Kinast, Eva- Ulrike/ Schroll-Machl, Sylvia (red.): Handbuch Interkulturelle Kommunikation und Kooperation. Tom 1: Podstawy i obszary praktyki. Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 19-31.