Asymilacja

Przez pojęcie asymilacji rozumie się zbliżenie do stanu lub wcielenie. Z łacińskiego assimilatio można wywnioskować, że coś zostaje upodobnione lub dostosowane (por. Duden 2013). Tę asymilację można znaleźć w wielu kontekstach. Przykładowo, termin ten może być wymieniony w trakcie aklimatyzacji. Osoby, które wyjeżdżają do odległych krajów, muszą najpierw przystosować się do nowych warunków zewnętrznych. Dotyczy to zmiany czasu, temperatury i warunków oświetleniowych (por. Spektrum.de 2018). Asymilację można znaleźć również w kontekście językoznawstwa, biologii, psychologii uczenia się i kultury.

Asymilacja w kontekście psychologii uczenia się

Jean Piaget w swojej teorii zajmował się rozwojem poznawczym dzieci. Czyniąc to, zajmuje się dwoma zwięzłymi procesami. Z jednej strony opisuje on akomodację, która opisuje zdolność do zmiany zachowań związanych z uczeniem się. Po drugie, asymilacja to włączenie nowych doświadczeń do istniejących schematów. Już istniejąca wiedza jest wykorzystywana do klasyfikowania nowych bodźców zewnętrznych do znanych wzorców i do upodabniania pewnych sytuacji. W procesie tym percepcja może zostać zmieniona do tego stopnia, że możliwe jest opanowanie konkretnej sytuacji (por. Hoppe-Graff 2014, 150-152).

Przykładem asymilacji jest dziecko, które chce po raz pierwszy kopnąć piłkę lekarską do bramki. Dziecko ma już doświadczenie w kopaniu piłki nożnej poprzez kopanie piłki stopą. W efekcie, dzięki swoim właściwościom, piłka leci do zamierzonego celu. Dziecko wie, że piłka została poruszona dzięki swojej sile. Na podstawie tego wcześniejszego doświadczenia dziecko stopniowo dostosowuje swoje przyłożenie siły do piłki lekarskiej tak, aby po kopnięciu dotarła ona do celu.

Asymilacja w kontekście kulturowym

Podobnie jak w przypadku akomodacji, asymilacja występuje w kontekście kulturowym. Dokładniej rzecz ujmując, oznacza ona „dostosowanie członków społeczeństwa mniejszościowego do standardów, specyfikacji, kodeksów postępowania i norm społeczeństwa większościowego“ (Hoesch 2018, 82). Tutaj często oznacza się porzucenie tożsamości kulturowej, religijnej i etnicznej. W badaniach nad asymilacją ten negatywnie konotowany pogląd jest kontrowersyjny i obecnie nie został dokładniej rozstrzygnięty. Polityka asymilacji jest jednak realna, gdyż grupy ludności są często przymusowo asymilowane (por. Hoesch 2018, 82 f.).

Asymilacja w konsekwencji doznaje negatywnej konotacji. Dlatego w debatach publicznych często mówi się o integracji, choć ma się na myśli proces asymilacji. Przykłady wymuszonej asymilacji wolą polityczną są często spotykane. Na przykład rząd kanadyjski „zmusił około 150 000 dzieci Inuitów i Métisów do szkół z internatem w latach 1874-1970“ (Hoesch 2018, 83), przez co dzieci te zostały oddzielone od swoich rodzin i odizolowane od kultury pochodzenia.