Παιχνίδι πέντε πολιτισμών

Η βάση για το Παιχνίδι των Πέντε Πολιτισμών είναι η πολιτισμική θεωρία των Thompson, Ellis και Wildavsky, στην οποία ο πολιτισμός νοείται ως τρόπος ζωής (βλ. Banneberg 2001, 247).

Διαπολιτισμική μάθηση

Το παιχνίδι σχεδιάστηκε με σκοπό την ανάδειξη των αποκλίσεων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμικών ομάδων. Αυτό θα πρέπει στη συνέχεια να οδηγήσει σε „αυτοανάλυση και προβληματισμό“ (Köppel 2002, 138) – κατατάσσεται στον τομέα της „εκπαίδευσης ευαισθητοποίησης σε θέματα πολιτισμού“ (βλ. Schönhuth).

Στο παιχνίδι των πέντε πολιτισμών προσομοιώνονται καταστάσεις στις οποίες πρέπει να ληφθούν υπόψη διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα για την εξεύρεση λύσης. Πρόκειται, επομένως, για μια διαπολιτισμική εκπαιδευτική μονάδα στην οποία οι συμμετέχοντες μαθαίνουν να εφαρμόζουν θεωρητικές εκτιμήσεις στην πράξη με βάση το πολιτισμικό τους υπόβαθρο (βλ. Reeb 2018). Αυτή η εκπαιδευτική μονάδα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για την προετοιμασία διαπολιτισμικών συναντήσεων και συζητήσεων, π.χ. ως άσκηση πολιτισμικής αλληλεπίδρασης για τον χώρο εργασίας, αλλά και για το ιδιωτικό πλαίσιο. Το παιχνίδι των πέντε πολιτισμών είναι σχετικό οπουδήποτε παίζει ρόλο η διαπολιτισμική μάθηση (βλ. Reeb 2018).

Διαδικασία

Δημιουργούνται πέντε ομάδες. Σε κάθε ομάδα ανατίθεται μια πολιτισμική ταυτότητα. Προκειμένου να μπορέσουν να τοποθετηθούν στη θέση τους, οι πληροφορίες που σχετίζονται με την επιτυχία (ή την αποτυχία) της επιδιωκόμενης συνεργασίας παρατίθενται σε μια κάρτα ρόλων. Στη συνέχεια προσομοιώνεται μια κατάσταση στην οποία καθίσταται αναπόφευκτη η αλληλεπίδραση μεταξύ διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων (βλ. Reeb 2018).

Αρχικά, οι ομάδες πρέπει να αναπτύξουν και να παρουσιάσουν μια ιδέα λύσης που να συμμορφώνεται με την ανατεθείσα κουλτούρα. Στη συνέχεια, οι ομάδες πρέπει να εργαστούν σε μια κοινή λύση του προβλήματος που να είναι συμβατή με τα διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα (βλ. Reeb 2018).

Στόχος της μεθόδου

Να αναπτύξει κανείς μεγαλύτερη επίγνωση του δικού του πολιτισμού και των άλλων πολιτισμών. Με την ανάθεση ρόλων σε πολιτισμούς στους οποίους το ίδιο το άτομο δεν ανήκει, οι τρόποι σκέψης που προέρχονται από άλλες πολιτισμικές ταυτότητες πρόκειται να παρατηρηθούν, να γίνουν αποδεκτοί και να αντιμετωπιστούν καλύτερα. Επιπλέον, θα πρέπει να διευρυνθεί η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι διαφορετικοί πολιτισμοί έχουν διαφοροποιημένη επίδραση στην εξεύρεση λύσεων σε προβλήματα. Αυτό επιτρέπει την καλύτερη συνεργασία για την επίλυση πολιτισμικών και διαπολιτισμικών προβλημάτων (βλ. Reeb 2018).

Συνολικά, αναδύεται μια „ευαισθητοποίηση για „δυνατότητες διαπολιτισμικής σύνδεσης“, δηλαδή δυνατότητες για το πώς μπορεί κανείς να βρει προσεγγίσεις στους δικούς του πολιτισμικούς προσανατολισμούς για να αντιμετωπίσει τους πολιτισμικούς προσανατολισμούς των άλλων“ (Reeb 2018).

Βιβλιογραφία

Bannenberg, Ann-Kristin (2011): Η σημασία της διαπολιτισμικής επικοινωνίας στις επιχειρήσεις. Θεωρητική και εμπειρική έρευνα σχετικά με την ανάγκη και την πρακτική της διαπολιτισμικής ανάπτυξης του προσωπικού με βάση ορισμένες μεγάλες γερμανικές εταιρείες στον κλάδο της αυτοκινητοβιομηχανίας και των προμηθευτών. Kassel: Kassel university press.

Köppel, Petra (2003): Προσεγγίσεις αξιολόγησης της κουλτούρας και η ενσωμάτωσή τους στη διαπολιτισμική κατάρτιση. Σειρά Fokus Kultur Vol. 2. Norderstedt: Books on Demand.

Reeb, Alexander: Das Fünf-Kulturen-Spiel -Transkulturelles Lernen. Διαπολιτισμική μάθηση με το ‚Five Cultures‘ από την κατηγορία: Παιχνίδια διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. https://www.ikud-seminare.de/seminare/das-fuenf-kulturen-spiel.html [03.05.2018].

Schönhuth, Michael: Das Kulturglossar. Five Cultures Game. http://www.kulturglossar.de/html/f-begriffe.html [28.06.2018].