Επινοημένη παράδοση

Ο όρος επινοημένη παράδοση επινοήθηκε από τους ιστορικούς Eric Hobsbawn και Terence Ranger. Το 1983 τον χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά στο βιβλίο τους The Invention Of Tradition (Η εφεύρεση της παράδοσης).

Εφευρέσεις της νεωτερικότητας

Οι Hobsbawn και Ranger αναφέρουν ότι πολλές παραδόσεις δεν είναι αρχαίες τελετές αλλά, με μια πιο προσεκτική εξέταση, αποδεικνύονται εφευρέσεις της νεωτερικότητας: „Ο Hobsbawn διακρίνει την επινοημένη παράδοση από το έθιμο από τη μια πλευρά, τη σύμβαση και τη ρουτίνα από την άλλη. Δεν θέλει να ισχυριστεί ότι κάθε παράδοση είναι επινοημένη, διότι φυσικά το έθιμο και το συνηθισμένο, η σύμβαση και η ρουτίνα παραδίδονται, αλλά όταν μιλάει για την επινόηση της παράδοσης, αυτός είναι ένας ορισμένος τρόπος αντιμετώπισης της traditia, εφόσον μια traditum έχει μια συγκεκριμένη ή τελετουργική λειτουργία“. (Dittmann 2004, 61)

Ιστορική λειτουργία

Πώς μπορεί να εφευρεθεί μια παράδοση; Μια επινοημένη παράδοση υλοποιείται με την επιλογή ενός συγκεκριμένου σημείου στο παρελθόν και την επανάληψη της γλώσσας, των χειρονομιών καθώς και των αντικειμένων τόσο συχνά „μέχρις ότου δεν μπορεί πλέον κανείς να φανταστεί ότι κάποτε ήταν και διαφορετικά“. (Mancic 2012, 62) Μια παράδοση κατασκευάζεται έτσι στο παρόν και προβάλλεται στο παρελθόν. Κατά συνέπεια, μπορεί κανείς να μιλήσει και για μια ιστορική μυθοπλασία.

Για παράδειγμα, οι σκωτσέζικες φούστες, που ονομάζονται επίσης κιλτ, θεωρούνται αρχαία παράδοση, αλλά στην πραγματικότητα είναι εφεύρεση του 19ου αιώνα. Ομοίως, ο ελληνικός λαϊκός χορός συρτάκι είναι γνωστός μόλις από τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Η vuvuzela, η οποία έγινε διάσημη κυρίως μέσω του Παγκοσμίου Κυπέλλου και έκτοτε θεωρείται νοτιοαφρικανική παράδοση, είναι επίσης μια σύγχρονη εφεύρεση. Το βαυαρικό ντιρντέλ δεν ήταν επίσης εορταστικό ένδυμα στο παρελθόν. Αρχικά το φορούσαν οι υπηρέτριες του χωριού, γι‘ αυτό και σήμερα υπάρχουν ποδιές στις παραδοσιακές φορεσιές.

Λειτουργίες

Οι επινοημένες παραδόσεις εκπληρώνουν τρεις λειτουργίες: Δημιουργούν κύρος, δημιουργούν την αίσθηση του ανήκειν και διαμορφώνουν τη συμπεριφορά. Οι επινοημένες παραδόσεις μπορούν επίσης να υποδιαιρεθούν σύμφωνα με αυτές τις λειτουργίες:

– Παραδόσεις που δημιουργούν συλλογικές ταυτότητες.

– Παραδόσεις που διαμορφώνουν κοινωνίες και νομιμοποιούν δομές αξιών.

– Παραδόσεις που ενσωματώνουν τους ανθρώπους σε κοινωνικές ομάδες

Ο ευγενής άγριος – μια όμορφη ψευδαίσθηση; μπορεί επίσης να αναφερθεί σε αυτό το πλαίσιο: https://www.hyperkulturell.de/der-edle-wilde-eine-schoene-illusion/

Λογοτεχνία

Hobsbawn, Eric/ Ranger, Terence (1983): Η εφεύρεση της παράδοσης. Bambridge: University Press.

Dittmann, Karsten (2004): „Η ιστορία της παράδοσης και του πολιτισμού“: Tradition und Verfahren: philosophische Untersuchungen zum Zusammenhang von kultureller Überlieferung u. kommunikativer Moralität. Norderstedt: Books on Demand.

Mancic, Emilija (2012): Upheaval and Identity Collapse (Αναταραχή και κατάρρευση της ταυτότητας). Αφηγήσεις για τη Γιουγκοσλαβία στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Tübingen: Francke.